Nieustanne dążenie do poprawy bezpieczeństwa obiektów i osób powoduje udoskonalenia istniejących systemów, ale także determinuje powstawanie zupełnie nowych rozwiązań. Za rozwojem technologicznym podąża także europejska normalizacja, a nawet można pokusić się o stwierdzenie, iż w wielu przypadkach uprzedza w swych zapisach pojawienie się tego typu nowatorskich urządzeń na rynku.
Do tej pory w sprzedaży były tylko urządzenia o „standardowej architekturze”, czyli wszystkie moduły/podzespoły instalowano w jednej obudowie, czasami jedynie z wyjątkiem zasilacza. Norma PN-EN 54-1 Systemy sygnalizacji pożarowej. Wprowadzenie, definiuje i określa funkcje poszczególnych elementów systemu sygnalizacji pożarowej (Rys. 1).
W ostatnim czasie pojawiły się wyroby, w których zastosowano tzw. „rozproszenie architektury” polegające na umieszczeniu elementów centrali sygnalizacji pożarowej w wielu obudowach. Takie rozwiązania opisuje norma PN-EN 54-2.
Według założeń konstruktorów, systemy rozproszone charakteryzują się niską podatnością na fałszywe alarmy oraz posiadają bardzo ważną cechę jaką jest elastyczność w konfiguracji. Idea central o architekturze rozproszonej powstała z przyczyn ekonomicznych i praktycznych. Wymagania stawiane systemom rozproszonych nie są wygórowane, co wydaje się przemawiać za stosowaniem tego rozwiązania w przyszłości przez producentów.
Norma PN-EN 54-2 Systemy sygnalizacji pożarowej Część 2: Centrale sygnalizacji pożarowej umożliwia budowę centrali sygnalizacji w więcej niż w jednej obudowie, czyli w systemie rozproszonym, o czym mówią punkty 12.3.2. oraz 12.5.3. Zastosowanie tego rozwiązania jest możliwe po spełnieniu ww. punktów normy. Na rys. 2 pokazane zostało przykładowe rozwiązanie CSP w architekturze rozproszonej.
Podstawowym wymaganiem zawartym w punkcie 12.3.2. jest to, że jeśli do ochrony obiektu jest zastosowana centrala rozproszona, to wszystkie obowiązkowe ręczne elementy obsługi i wskaźniki powinny znajdować się w jednej obudowie lub w obudowach zadeklarowanych jako nadające się wyłącznie do montażu obok siebie. Koncepcja ta zapewnia optymalizację czynności operatora, gdyż wszystkie niezbędne informacje z systemu rozproszonego przesyłane są do panelu obsługi.
Zapis ten w praktyce oznacza, że jedna obudowa lub zestaw obudów urządzenia, powinien pełnić rolę panelu obsługi. Wymaganie to jest niezwykle istotne, gdyż wymusza obsługę całego systemu z jednego miejsca, bez potrzeby przemieszczania się, co znacznie skraca czas reakcji w przypadku jakiegokolwiek zdarzenia pożarowego.
Centralę sygnalizacji pożarowej o architekturze rozproszonej można zestawić z różnych modułów, w wielu obudowach, w różnych konfiguracjach i wielkościach. Zastosowane rozwiązanie jest sumą indywidualnych potrzeb obiektu jak i wymagań konkretnego użytkownika tego obiektu. Zastosowanie systemu rozproszonego pozwala na zbudowanie centrali tylko z niezbędnych do ochrony obiektu modułów, a także umożliwia umiejscowienie poszczególnych elementów centrali, tam gdzie zachodzi taka konieczność, co znacznie obniża koszty instalacji, a klient płaci wyłącznie za faktycznie wykorzystane urządzenia. Systemy o rozproszonej architekturze mają zastosowanie w budynkach o średnich, dużych i bardzo dużych kubaturach, takich jak: lotniska, obiekty przemysłowe, biurowce itp.
Kolejnym ważnym wymaganiem normy PN-EN 54-2 w odniesieniu do central sygnalizacji pożarowej w systemie rozproszonym jest potrzeba zapewnienia ciągłości torów transmisji pomiędzy poszczególnymi obudowami
(...)
Paweł Stępień
kierownik Zespołu Laboratoriów
Sygnalizacji Alarmu Pożaru i Automatyki Pożarniczej
– BA, Centrum Naukowo-Badawcze Ochrony
Przeciwpożarowej – Państwowy Instytut Badawczy
Agnieszka Ponichtera
starszy specjalista w Zespole Laboratoriów Sygnalizacji Alarmu
Pożaru i Automatyki Pożarniczej – BA, Centrum
Naukowo-Badawcze Ochrony Przeciwpożarowej–
Państwowy Instytut Badawczy
