Instalacje

Druga część artykułu to prezentacja wyników symulacji komputerowej. Wstęp merytoryczny do symulacji został opublikowany w pierwszej części artykułu pt. „Wstęp teoretyczny do stworzenia algorytmów zadziałania systemów przeciwpożarowych z wykorzystaniem komputerowe symulacji pożaru” w OMiI 3/2015. Wyniki symulacji komputerowej zostały omówione, porównane i przeanalizowane. Dla najlepszego scenariusza pożaru stworzono algorytm sterowania urządzeniami i systemami. Należy podkreślić, że zastosowane systemy przeciwpożarowe służące zagwarantowaniu bezpiecznych warunków ewakuacji powinny załączać się w jak najkrótszym czasie od momentu wykrycia pożaru.

 

 

2015 05 18 1

 

 

Wyniki symulacji komputerowej. Temperatura na wysokości 1,8 m od posadzki

 

Z wykonanych symulacji przedstawiono rysunki obrazujące wzrost temperatury podczas pożaru w chwili osiągnięcia wymaganego czasu bezpiecznej ewakuacji dla poszczególnych scenariuszy. W celu uzmysłowienia jak rozchodzi się temperatura po analizowanej przestrzeni zastosowano izopowierzchni – jasny kolor świadczy o temperaturze +60 °C, a ciemny kolor świadczy o temperaturze +50 °C.

 

 

2015 05 18 2

2015 05 19 1

2015 05 19 2

2015 05 20 1

 

 

Widoczność podświetlanych znaków ewakuacyjnych na wysokości 1,8 m od posadzki

 

Spośród zasymulowanych scenariuszy zilustrowano czasy, po których dym przekracza znamionowe wartości dostępnego czasu bezpiecznej ewakuacji oraz warunków panujących w chwili osiągnięcia wymaganego czasu bezpiecznej ewakuacji. W celu wizualizacji jak obniża się widzialność zastosowano izopowierzchnię – jasny kolor świadczy o spadku widzialność poniżej 5 m, a ciemny kolor świadczy o spadku widzialności poniżej 10 m.

 

 

2015 05 20 2

2015 05 21 1

2015 05 21 2

2015 05 22 1

2015 05 22 2

2015 05 24 1

 

 

Analiza i ocena skuteczności działania urządzeń przeciwpożarowych

 

Dla założonego rozwoju pożaru pierwsza czujka zadziałała po czasie 36 s. Na rys. 43. przedstawiono moment wejścia czujki pożarowej w stan alarmowania.

 

 

2015 05 24 2

Rys. 43. Wykres zadziałania pierwszej czujki dymu

 

 

W pracy przyjęto, że klapy dymowe będą się otwierały w I stopniu alarmowania albo w II stopniu alarmowania, w zależności od scenariusza. Dla założonych czasów zadziałania ustawiono kontrolery odpowiadające za otwarcie klap dymowych. Załączenie klap dymowych nastąpiło w 66 s (30 s zwłoka po zadziałaniu pierwszej czujki) w I stopniu alarmowania.

 

Wykres zadziałania przedstawiono na rys. 44.

 

 

2015 05 24 3

Rys. 44. Wykres zadziałania klapy dymowej w I stopniu alarmowania

 

 

W II stopniu alarmowania kurtyny otwierały się po czasie 210 s od zadziałania pierwszej czujki. Wykres zadziałania przedstawiono na rys. 45.

 

 

2015 05 24 4

Rys. 45. Wykres zadziałania klapy dymowej w II stopniu alarmowania

 

 

Opis poszczególnych symulacji 

 

Symulacja nr 1. Jednoczesne zadziałanie kurtyny i klap dymowych w I stopniu alarmowania. Zadziałanie kurtyny dymowej w I stopniu alarmowania ogranicza rozprzestrzenianie się dymu do jednego zbiornika, a druga część pasażu pozostaje wolna od dymu. Otwarcie klap dymowych w początkowej fazie pożaru powoduje systematyczne usuwanie powstającego dymu. Jednak wraz z rozwojem pożaru klapy dymowe nie są w stanie odprowadzać na bieżąco rosnącej ilości uwalnianych gazów, co powoduje obniżenie się dymu po czasie około 170 s. W 198 s rozwoju pożaru dym ogranicza widoczność do mniej niż 10 m przy jednych drzwiach ewakuacyjnych. Intensywnie powstający dym spowodował, że po czasie 198 s od powstania pożaru kryterium DCBE zostało przekroczone, ale w tej samej chwili kończy się założony czas WCBE. Zastosowanie izopowierzchni obrazuje jak rozchodzi się widzialność na odcinki 5 m (kolor jasny) i 10 m (różowy ciemny). Temperatura przez cały okres rozwoju pożaru do chwili 198 s nie przekracza +50 °C na wysokości 1,8 m od poziomu posadzki. Dla temperatury również zastosowano izopowierzchnię, która przedstawia przemieszczanie się warstwy o temp. +60 °C (kolor jasny) i +50 °C (kolor ciemny). Biorąc pod uwagę zależność DCBE do WCBE dla scenariusza I-go można uznać, że warunki panujące podczas ewakuacji są bezpieczne. Warunek bezpiecznej ewakuacji jest spełniony.

 

Symulacja nr 2. Jednoczesne zadziałanie kurtyny i klap dymowych w II stopniu alarmowania. W początkowej fazie rozwoju pożaru można zaobserwować jak dym powoli wypełnia całą powierzchnię pasażu. Dym nieograniczony kurtyną dymową, ani też systemem do usuwania gorących gazów z pasażu przez klapy dymowe w 198 s pożaru ogranicza widoczność przy jednym z wyjść ewakuacyjnych. Równoznaczne jest to z przekroczeniem wartości DCBE. Wraz z czasem trwania pożaru widoczność zostaje ograniczona przy drugim wyjściu. Zadziałanie klap dymowych po czasie 246 s od momentu powstania pożaru powoduje odzyskanie widoczności przy drugim wyjściu. Z chwilą uruchomienia klap dymowych równocześnie zaczyna się opuszczać kurtyna dymowa, która blokuje rozchodzenie się pożaru w stronę drugiego zbiornika dymu. Po czasie ok. 100 s od momentu zadziałania klap i kurtyny z drugiego zbiornika, dym zostaje usunięty na zewnątrz. W chwili zakończenia zakładanego czasu bezpiecznej ewakuacji wynoszącej 378 s od momentu powstania pożaru, w zbiorniku dymu, w którym powstał pożar następuje ograniczenie widoczność dla ok. 30% powierzchni pierwszego zbiornika dymu. Temperatura przez cały okres WCBE nie wzrosła powyżej +50 °C na wysokości 1,8 m od posadzki. Zależność DCBE do WCBE pozwala stwierdzić, że warunki bezpiecznej ewakuacji są zagrożone.

 

Symulacja nr 3. Zadziałanie kurtyny w I stopniu alarmowania skutecznie ogranicza rozprzestrzenianie się dymu na drugą część pasażu. Brak równoczesnego zadziałania klap dymowych z kurtyną powoduje, że w 187 s pożaru zostaje przekroczony dostępny czas bezpiecznej ewakuacji. Pierwszym czynnikiem utrudniającym prowadzenie ewakuacji był dym, który ograniczył widoczność do mniej niż 10 m. Zadziałanie klap dymowych po czasie 210 s zwłoki od wykrycia pożaru powoduje rozrzedzenie nagromadzonego się dymu w zbiorniku objętym pożarem. Od momentu otworzenia się klap dymowych widzialność w pasażu powiększa się w środkowej jego części. Wraz z rozwojem pożaru widzialność przy drzwiach ewakuacyjnych maleje. W momencie osiągnięcia WCBE wynoszącego dla analizowanego scenariusza 378 s jedna trzecia pierwszego zbiornika dymu nie spełnia minimalnej widzialności 10 m. Przez cały okres trwania oszacowanej ewakuacji temp. nie przekracza +50 °C. Kryterium widoczności w omawianym scenariuszu nie pozwala na przeprowadzenie bezpiecznej ewakuacji w trakcie wymaganego czasu bezpiecznej ewakuacji.

 

Symulacja nr 4. Otwarcie się klap dymowych w I stopniu alarmowania i rozsunięcie się kurtyny dymowej w II stopniu alarmowania powoduje, że dym rozchodzi się równomiernie po całej powierzchni pasażu i stopniowo jest usuwany z powierzchni budynku. Tak określone współdziałanie dwóch systemów pozwala na utrzymanie w najdłuższym okresie czasu warunków sprzyjającym prowadzeniu ewakuacji. Przekroczenie DCBE następuje po 220 s spalania się materiałów. W okresie od 220 do 290 s w zbiorniku nieobjętym pożarem przy wyjściu ewakuacyjnym następuje ograniczenie widoczności. Opuszczenie się kurtyny w 246 s ogranicza dalsze rozchodzenie się dymu po całej powierzchni pasażu. Dym nagromadzony w drugim zbiorniku dymu zostaje usunięty, umożliwiając ewakuację z drugiej części obiektu. Po czasie 378 s widzialność w zbiorniku objętym pożarem jest możliwa tylko w jego 70%. Temperatura w analizowanej symulacji nie przekracza +50 °C na wysokości 1,8 m od posadzki. Scenariusz czwarty nie spełnia kryterium wystarczającego do przeprowadzenia bezpiecznej ewakuacji w trakcie WCBE wynoszącego 378 s.

 

Symulacja nr 5. W tym scenariuszu działa tylko kurtyna dymowa. Rozsunięcie kurtyny dymowej następuję w I stopniu alarmowania, co sprzyja szybkiemu nagromadzeniu się dymu w pierwszym zbiorniku dymu. Brak systemu do odprowadzania gazów pożarowych powoduje, że dym po 187 s zaczyna ogranicza widoczność do 10 m. Po upływie 198 s od momentu powstania pożaru określanym jako WCBE, dym ograniczył widoczność na odcinku około 10 m od drzwi ewakuacyjnych. Temperatura podczas ewakuacji nie przekracza +50 °C na wysokości 1,8 m od poziomu posadzki. Założenie scenariusza, w którym zadziałał tylko system do ograniczania rozprzestrzeniania się dymu powoduje przekroczenie DCBE pod względem progowych widzialności na wysokości 1,8 m od posadzki.

 

Symulacja nr 6. Zadziałanie tylko klap dymowym powoduje podobnie jak w scenariuszu nr 4 miarowe rozchodzenie się dymu po całej powierzchni pasażu ze stopniowym odprowadzaniem produktów spalania na zewnątrz budynku. System usuwania dymu jest w stanie zapewnić 220 s warunków bezpiecznej ewakuacji. Po tym okresie następuje przekroczenie wartości DCBE. Temperatura przez cały okres WCBE w pasażu nie przekracza +50 °C. Warunek bezpiecznej ewakuacji dla analizowanych założeń jest spełniony na skutek dodatniej wartości uzyskanej z stosunek DCBE do WCBE.

 

Symulacja nr 7. Symulacja nr 7 to powolny proces spalania niezakłócony działaniem żadnego systemu ograniczającego rozchodzenie się dymu oraz odpowiedzialnym za jego usuwaniem. W początkowej fazie rozwoju pożaru można zaobserwować jak gwałtowny proces tworzenia się dymu może powstać z materiałów sprzedawanych w centrach handlowych oraz jak dym się rozprzestrzenia po powierzchniach pasażu. Symulacja ta jest wyjściowym scenariuszem, od którego modeluje się zadziałanie i współdziałanie systemów przeciwpożarowych. Weryfikuje się wcześniejsze założenia, pod kątem zagwarantowania jak najbezpieczniejszych warunków ewakuacji ludzi z budynku. Od momentu przekroczenia 10 m widzialności w chwili 187 s widzialność sukcesywnie zmniejszana się. Po 378 s od momentu powstania pożaru widzialność w 70% modelowanej powierzchni jest mniejsza niż 10 m.

 

Dla opisanych symulacji przedstawiono w tabeli 1 najważniejsze czasy charakteryzujące uznanie warunków ewakuacji za zagrażającą życiu ludzi.

 

 

Tabela 1. Najważniejsze czasy opisujące warunki uznania ewakuacji za niebezpieczną

2015 05 25 1

 

 

Warunkiem bezpiecznej ewakuacji jest spełnienie kryterium, aby dostępny czas bezpiecznej ewakuacji był dłuższy bądź równy wymaganemu czasowi bezpiecznej ewakuacji.

 

Z przeanalizowanych symulacji DCBE okazał się równy z WCBE dla symulacji pierwszej i dłuższy dla symulacji szóstej. Wynika z tego, że założone algorytmy zadziałania dla scenariuszy nr 1 i 6 są w stanie zapewnić opuszczającym osobom budynek odpowiednie warunki bezpiecznej ewakuacji.

 

Spośród zasymulowanych scenariuszy zdarzeń stworzono tabelę porównującą symulacje pod względem warunku, który jako pierwszy zagroził ewakuacji i spowodował przekroczeniem DCBE oraz warunki końcowe panujące w chwili opuszczenia wszystkich ewakuujących się osób.

 

 

Tabela 2. Zestawienie parametrów WCBE i DCBE pod względem kryterium widzialności na wysokości 1,8 m od posadzki.

2015 05 25 2

 

 

Rozpatrując symulacje pod kątem scenariusza, w który po najdłuższym czasie występuje zagrożenie bezpiecznej ewakuacji charakteryzuje się scenariusz nr 4 i 6. Scenariusz nr 4 zakłada otwarcie klap dymowych w I stopniu alarmowania, a rozsunięcie kurtyny dymowej w II stopniu alarmowania, natomiast scenariusz nr 6 zakłada działanie tylko klap dymowych w I stopniu alarmowania. W obydwu scenariuszach przekroczenie DCBE zachodzi po upływie 220 s od momentu powstania pożaru. Scenariusz nr 4 w rezultacie posiada ujemny stosunek DCBE do WCBE. Z kolei biorąc pod uwagę warunki widzialności dla ewakuowanych osób panujące w chwili osiągnięcia WCBE najlepsze założenia zapewnia scenariusz nr 6.

 

Porównując symulacje pod kątem wybrania najlepszego scenariusza zdarzeń, cechującego się możliwie najwyższym stanem bezpieczeństwa okazał się scenariusz nr 6. Wybór najlepszego scenariusza podyktowany był najdłuższym czasem do przekroczenia warunków krytycznych w stosunku do szacowanego czasu opuszczenia przez wszystkie osoby budynku. Margines bezpieczeństwa obliczony z założenia wzoru nr (4) wyniósł 22 s. Poza tym, scenariusz nr 6 posiadał najmniejsze ograniczenie widoczności w momencie 198 s uznanej jako wymagany czas bezpiecznej ewakuacji. 

 

Analizując scenariusze, które nie spełniły warunku DCBE – WCBE ≥ 0 nie mogą być od razu uznane, że nie są w stanie zapewnić warunków do ewakuacji. Pomimo odcięcia jednej drogi ucieczki z trzech występujących w budynku po czasie dla scenariusza nr 2 – 198 s, dla scenariusza 4 – 220 s oraz dla scenariuszy nr 3 i 5 – 187 s pozostają jeszcze 2 wyjścia ewakuacyjne. Przypuszczalny rozwój ewakuacji dla algorytmu nr 2 – po czasie 198 s pozostałoby nieograniczone dymem 57% szerokości wyjść ewakuacyjnych, którymi osoby mogłyby opuścić budynek. Sugerując się wyliczeniem matematycznym wykorzystano ponownie wzór na obliczenie czasu przemieszczania się ewakuowanych osób po zmniejszonej szerokości wyjść ewakuacyjnych. Utrata 3 m z szerokości wyjścia ewakuacyjnego wydłuży czas ewakuacji o dodatkowe 83 s. Wymagany czas bezpiecznej ewakuacji wyniósłby 461 s. Poniżej przedstawiono warunki widzialności w chwili osiągnięcia WCBE po korekcie.

 

Zadziałanie kurtyny dymowej w II stopniu alarmowania uniemożliwia przedostawanie się dymu do drugiego zbiornika, który przez wydłużony okres ewakuacji ludzi pozostaje w miarę wolny od dymu. Zadziałanie klap dymowych spowoduje odprowadzanie nagromadzonego dymu w zbiorniku nieobjętym pożarem, dając tym samym możliwość ewakuacji wszystkich osób z budynku. Wobec tego scenariusz nr 2 pomimo przekroczenia DCBE w momencie 198 s jest w stanie zagwarantować opuszczenie budynku przez wszystkie osoby w wydłużonym czasie ewakuacji. 

 

 

2015 05 26 1

 

 

Wnioski

 

Utrudnieniem ewakuacji w centrach handlowych jest powstający gęsty dym z produktów sprzedawanych i magazynowanych, dlatego odpowiednie założenie i wykonanie instalacji odprowadzających dym i ciepło jest tak ważne, by utrzymać wymagane warunki temperaturowe i widoczności na drodze ewakuacyjnej podczas trwania ewakuacji.

 

W pracy zaobserwowano, że otwarcie klap dymowych w I stopniu alarmowania w stosunku do II stopnia alarmowania powoduje zmniejszenie temperatury występującej w zbiorniku nieobjętym pożarem na skutek wcześniejszego rozpoczęcia odprowadzania dymu przez klapy. Zadziałanie kurtyny dymowej w I stopniu alarmowania (w początkowej fazie rozwoju pożaru) skutkuje ograniczeniem przemieszczenia się dymu do drugiego zbiornika nieobjętego pożarem.

 

Biorąc pod uwagę najniższą maksymalną temperaturę panującą w czasie ewakuacji na wysokości 1,8 m od poziomu posadzki spośród wszystkich przeprowadzonych symulacji, posiada scenariusz szósty zakładający otwarcie klap dymowych w I stopniu alarmowania. W trakcie trwania symulacji nr 6 maksymalna temperatura panująca podczas ewakuacji nie przekroczyła +40 °C. Wszystkie przeprowadzone symulacje pod względem temperaturowym spełniają warunek nie przekroczenia wartości +50 °C mierzonej na wysokości 1,8 m od poziomu posadzki w trakcie wymaganego czasu bezpiecznej ewakuacji.

 

 

2015 05 26 2

 

 

Z zasymulowanych algorytmów zdarzeń, warunek widzialności zapewniły tylko dwa scenariusze. Tymi algorytmami są: scenariusz nr 1 zakładający jednoczesne zadziałanie kurtyny dymowej i klap dymowych w I stopniu alarmowania oraz scenariusz nr 6 ustalony na otwarcie się tylko klap dymowych w I stopniu alarmowania. W obu przypadkach ewakuacja z budynku została zakończona zanim powstały warunki zagrażające jego użytkownikom. Założony algorytmy zadziałania urządzeń przeciwpożarowych w scenariusza nr 1 i 6 jest w stanie utrzymać stabilne warunki ewakuacji. Wybrano, że najlepszym algorytmem zadziałania, cechującym się możliwie najwyższym stanem bezpieczeństwa jest scenariusz nr 6, zakładający zadziałanie jedynie klap dymowych w I stopniu alarmowania. Wybór najlepszego scenariusza dla przedmiotowego obiektu użyteczności publicznej wynikał z najdłuższego czasu, po którym powstające warunki krytyczne zagrażają ewakuowanym osobom. Margines bezpieczeństwa obliczony z założenia DCBE – WCBE wyniósł 22 s. Ponadto scenariusz nr 6 posiadał najmniejsze ograniczenie widoczności w momencie osiągnięcia wymaganego czasu bezpiecznejewakuacji ustalonego dla I stopnia alarmowania 198 s.

 

Scenariusze nr 2, 3, 4, 5, dla których dostępny czas bezpiecznej ewakuacji był mniejszy niż wymagany czas bezpiecznej ewakuacji zaistniało narażenie życia i zdrowia użytkowników budynku. W podanych scenariuszach w pierwszych czterech minutach od momentu powstania pożaru na skutek dużego zadymiania został przekroczony warunek widzialność na wysokości 1,8 m od posadzki, który spadł poniżej 10 m. Z chwilą utraty widzialności następowało przekroczenie dostępnego czasu bezpiecznej ewakuacji. W celu poprawy warunków bezpieczeństwa na drodze ewakuacyjnej panujących w analizowanym obiekcie dla niespełniających kryteriów scenariuszy można zastosować samoczynne urządzenia gaśnicze wodne, których zastosowanie wpłynie na opóźnienie rozwoju pożaru. Powiększenie o 250% powierzchni czynnej klap dymowych oraz otworów dolotowych sprawi, że powstający dym będzie w miarę na bieżąco usuwany na zewnątrz budynku. Zastosowanie jednego z dwóch rozwiązań wpłynie na wydłużenie dostępnego czasu bezpiecznej ewakuacji.

 

Podsumowując pracę nasuwa się wniosek, że zastosowane systemy przeciwpożarowe służące zagwarantowaniu bezpiecznych warunków ewakuacji powinny załączać się w jak najkrótszym czasie od momentu wykrycia pożaru, czyli w I stopniu alarmowania. Zaproponowanie zadziałania systemów w II stopniu alarmowania w stosunku do I stopnia alarmowania powoduje wydłużenie zakładanego wymaganego czasu bezpiecznej ewakuacji o czas różnicy w alarmowaniu. W rezultacie WCBE jest za długi do DCBE, ponieważ użyte systemy spełniające wytyczne normowe nie są w stanie przez tak długi okres czasu zapobiec powstaniu czynników zagrażających użytkownikom budynku.

 

Dla najlepszego scenariusza zadziałania systemów przeciwpożarowych stworzono algorytm zaprezentowany na rys. 47.

 

Opisując najlepszy scenariusz zadziałania i współdziałania systemów oraz urządzeń przeciwpożarowych jakim jest otwarcie klap dymowych w I stopniu alarmowania, zauważono jak wczesne wygenerowanie alarmu II stopnia wpływa na przebieg ewakuacji. Wymagany czas bezpiecznej ewakuacji zakończy się zanim powstaną warunki krytyczne.

 

Dla zasymulowanych scenariuszy zdarzeń przygotowano algorytm alarmowania (rys. 48). Moment wciśnięcia ROP-a ustalono na 15 s po zadziałaniu I czujki.

 

Analizując stworzony algorytm widać jak przekłada się szybkie zaalarmowanie ludzi na ich bezpieczeństwo. Praca odrzuca klasyczne zadziałanie z II stopnia alarmowania w wyniku jednej czujki plus czas na zwłokę wynoszącą 210 s, ponieważ po tak długim okresie czasu następuje zagrożenia życia ludzkiego. Alarmowanie z I stopnia powoduje szybszą reakcję na zdarzenie przebywających w budynku osób oraz tym samym umożliwia zakończenie ewakuacji przed wystąpieniem czynników krytycznych.

 


mgr inż. Łukasz Chołuj

Zespół Laboratoriów
Sygnalizacji Alarmu Pożaru i Automatyki
Pożarniczej CNBOP-PIB



 

Urządzenia przeciwpożarowe służą ochronie życia i mienia, stąd opracowano dla nich normy międzynarodowe, europejskie oraz wymagania krajowe, z których do najostrzejszych należą polskie i niemieckie. Polscy producenci opracowują zasilacze do tych urządzeń, zgodne z normami EN54-4 oraz EN12101-10, co potwierdzają certyfikaty wydane przez polską jednostkę CNBOP, a także niemiecką VdS.

 

 

Biorąc pod uwagę jakość napięcia wyjściowego zasilacze, w sensie ogólnym, dzielą się na stabilizowane, gdzie napięcie utrzymywane jest na stałym poziomie, niezależnie od fluktuacji prądu oraz zasilacze niestabilizowane, w których napięcie na wyjściu może ulegać zmianie wraz z fluktuacją prądu.

 

Zasilacze konstruowane są jako uniwersalne lub specjalizowane z przeznaczeniem do konkretnych zastosowań. 

 

Inny podział uwzględnia sposób przetwarzania prądu. Stąd też zasilacze dzielą się na trzy grupy. Do pierwszej zaliczyć można urządzenia zasilające, które przekształcają prąd przemienny na stały. Nie małą grupę stanowią także przetwornice DC/DC, które mają za zadanie zmianę wartości napięcia prądu stałego. Oprócz tego w urządzeniach elektroniki i automatyki bardzo często zastosowanie znajdują inwertery DC/AC przetwarzające prąd stały na przemienny.

 

Ze względu na sposób zmiany wielkości napięcia wyróżnia się zasilacze transformatorowe, w których elementem dopasowującym jest transformator oraz zasilacze beztransformatorowe dopasowujące napięcie przy użyciu układów elektronicznych.

 

 

2015 04 54 1

 

 

W procesie przekształcania prądu przemiennego na stały można wyróżnić kilka etapów. 

 

W pierwszej kolejności odbywa się tzw. prostowanie, czyli zamiana prądu przemiennego z sieci elektroenergetycznej na prąd stały.  Kolejny etap to transformacja napięcia. Są to działania związane z dostarczaniem napięcia, którego wartość jest odpowiednia dla zasilanego urządzenia. W następnej fazie odbywa się filtrowanie, które eliminuje zarówno szumy jak i tętnienia napięcia.

 

Nie bez znaczenia pozostaje regulowanie. Jedną z kluczowych kwestii zajmuje bowiem kontrolowanie napięcia wyjściowego i utrzymywanie jego parametrów niezależnie od zmieniających się warunków. Chodzi nie tylko o wpływ rezystancji, ale również o obciążenia i temperatury. W zasilaczu istotną rolę odgrywa odpowiednia izolacja, czyli oddzielenie w sposób elektryczny wejścia od wyjścia zasilacza. Nie mniej istotne pozostają podzespoły odpowiadające za ochronę urządzenia zasilanego przed wpływem ostrych pików napięcia.

 

Dobry zasilacz powinien charakteryzować się dostarczaniem idealnie gładkiego, stałego napięcia wyjściowego, niezależnie od jakości prądu zasilającego, obciążenia czy też temperatury otoczenia, ze 100% sprawnością konwersji prądu. 

 

Specjalne zasilacze znajdują zastosowanie w systemach przeciwpożarowych. 

 

 

Norma PN-EN 54-4

 

Norma PN-EN 54-4 precyzuje szereg wymagań jakie powinny spełniać zasilacze znajdujące zastosowanie w systemach ochrony przeciwpożarowej. I tak też wymagane jest sygnalizowanie braku sieci, dwa niezależne wyjścia zasilacza zabezpieczone przed zwarciem, kompensacja temperaturowa napięcia ładowania baterii oraz pomiar rezystancji obwodu baterii. W zasilaczach powinno znaleźć zastosowanie zabezpieczenie baterii przed całkowitym rozładowaniem oraz ochrona zacisków baterii przed zwarciem. Istotną rolę odgrywa odpowiednia sygnalizacja obejmująca przepalenie bezpiecznika baterii, uszkodzenie obwodu ładowania, niskiego napięcia wyjściowego, wysokiego napięcia wyjściowego oraz uszkodzenia zasilacza. Oprócz tego kluczowe miejsce zajmuje zabezpieczenie przed przepięciem, zwarciem oraz przeciążeniem. W zakresie wyjść w zasilaczu należy przewidzieć wyjście awarii zbiorczej (alarm), wyjście techniczne EPS oraz wyjście techniczne APS.

 

Producenci nowoczesnych zasilaczy przewidują zdecydowanie więcej specjalistycznych rozwiązań niż przewiduje norma. I tak też niejednokrotnie uwzględnia się wejście sygnału awarii zewnętrznej, sterowane wyjście przekaźnikowe, zdalny test akumulatorów, pomiar napięcia sieci zasilającej 230 VAC, a także sygnalizację otwarcia obudowy.

 

 

Cechy zasilaczy

 

W typowym urządzeniu zastosowanie znajduje chłodzenie konwekcyjne. Wewnętrzna pamięć pozwala na zapamiętanie stanu pracy zasilacza. Można uwzględnić wejścia/wyjścia techniczne z izolacją galwaniczną oraz wyjścia techniczne sygnalizacji zaniku sieci 230 VAC, sygnalizacji awarii zasilacza oraz sygnalizacji awarii akumulatorów. Nie mniej ważne są sterowane wyjścia przekaźnikowe, a także wejście i wyjście awarii zbiorczej. Niejednokrotnie jest możliwy wybór czasu sygnalizacji zaniku sieci 230 VAC. Każda awaria jest kodowana, a kod poddaje się archiwizacji.

 

Zasilacz kontroluje prąd obciążenia, napięcie wyjściowe oraz stany bezpieczników. Przewiduje się zabezpieczenia: przeciwzwarciowe, przeciążeniowe, termiczne, nadnapięciowe, przepięciowe oraz antysabotażowe inicjowane w przypadku otwarcia obudowy.

 

Oferowane na rynku zasilacze cechują się maksymalnym obciążeniem prądowym wynoszącym 2, 3, 5 oraz 7 A. Przewidziano miejsce na zabudowę akumulatorów: 2×17 Ah, 2Å~28 Ah lub 2Å~40 Ah.

 

 

Damian Żabicki

dziennikarz, analityk specjalizujący
się w tematyce technicznej i przemysłowej.
Kontakt: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

MURENA PLUS dzięki wykorzystaniu efektu Dopplera z modulacją dwóch częstotliwości potrafi określić odległość, wymiary i kierunek poruszania się intruza. Analiza częstotliwości sygnału przy użyciu DSP (Digital Signal Processor) wraz z analizą metodą logiki rozmytej zapewnia doskonałą identyfikację obiektu i klasyfikację zagrożenia, zgodnie z ustawionymi wcześniej parametrami. Czujka posiada trzy przekaźniki: alarm, sabotaż, usterka techniczna oraz wyjście specjalne RS485 do programowania czujki, zbierania danych bezpośrednio poprzez magistralę szeregową lub dedykowany moduł konwertera RS485 na Ethernet z możliwością jednoczesnego zasilania czujki poprzez PoE.

 

 

2015 04 35 1

 

 

MURENA PLUS to cyfrowa czujka mikrofalowa, wykorzystująca efekt Dopplera. Czujka działa w oparciu o analizę sygnału metodą logiki rozmytej (Fuzzy Logic) i przeznaczona jest do ochrony zewnętrznej fasad, balkonów, tarasów, wejść, dojść, stref martwych itp. 

 

Analiza sygnału metodą logiki rozmytej zapewnia niespotykaną do tej pory identyfikację obiektu i jego klasyfikację w skali zagrożenia. Szczegółowa analiza ruchu przeprowadzana przez czujkę umożliwia określenie czy obiekt się zbliża, oddala czy porusza w poprzek strefy detekcji − co zapewnia zdecydowanie lepsze wykrywanie (bez zwiększania czułości) obiektów przemieszczających się w poprzek, co jest zazwyczaj pewną trudnością ze względu na wykorzystywany efekt Dopplera. Dzięki funkcji SRTD (Short Range Target Discrimination) czujka potrafi odróżnić ruch blisko czujnika spowodowany przez małe zwierzęta, ptaki, których obecność mogłaby generować niechciane alarmy.

 

 

2015 04 36 1

Rys. 1. Obrazowe przedstawienie prawidłowego montażu MURENY kurtynowej

 

2015 04 36 2

Rys. 2. Przykład zabezpieczenia otworów okiennych i balkonowych domu

 

 

Szczególnym przypadkiem czujki MURENA PLUS jest MURENA PLUS CURTAIN. Posiada ona ten sam procesor i wykorzystuje tę samą metodę analizy sygnału, ale dzięki specjalnej antenie i zastosowanemu innemu algorytmowi może być wykorzystana jako „kurtyna” i skutecznie wykrywać intruza, który przemieszcza się w poprzek strefy detekcji czujki. Ponadto możliwe jest określenie rozmiaru poruszającego się obiektu oraz ograniczenie zakresu strefy detekcji jak w standardowej MURENIE.

 

 

2015 04 36 3

Rys. 3. Przykład niepełnego zabezpieczenia ze względu na istniejącą przegrodę/filar

 

2015 04 36 4

Rys. 4. W takim przypadku należy zastosować drugą czujkę celem zabezpieczenia martwej strefy

 

 

Porady techniczne

 

MURENY PLUS CURTAIN nie należy stosować w otwartej przestrzeni. Należy instalować ją na stabilnych płaszczyznach, unikając wrót, bram wjazdowych mogących drgać lub poruszać się, a także bram segmentowych z tworzywa sztucznego. W polu widzenia MURENY PLUS CURTAIN nie mogą znajdować się rury, którymi płynie woda np. plastikowe, a także rynny metalowe, które działając jak lustro będą powodować, że czujka może „widzieć za sobą”. W przypadku występowania przegród, ścian, okapów itp. należy zastosować więcej niż jedną czujkę w celu zniwelowania martwych stref. Zalecane jest używanie dedykowanego uchwytu 30 cm pod kątem bliskim 45° względem pionowej ściany, tak aby wiązka mikrofalowa „ślizgała się po ścianie”. Ważne by minimalna wysokość instalacji wynosiła 2,5 metra, a czujka znajdowała się pod kątem nachylenia 45°. Pozwoli to na osiągnięcie dedykowanego zasięgu czujki, czyli 12 m. Należy pamiętać, że zasięg ten nie jest wyznaczony przez prostokąt, lecz wycinek koła ze środkiem przy antenie czujki, dlatego czujka powieszona na 12 m będzie sięgać do przeciwległego rogu też na 12 m, czyli w obrazie prostokątnym jedynie na 8 m. Zalecane jest zastosowywanie daszka ochronnego MURENA-RS.

 

 

2015 04 36 5

Rys. 5. Przykład szeregowego ustawienia czujek celem zabezpieczenia dłuższej ściany

 

2015 04 36 6

Rys. 6. Inne możliwe rozwiązanie z dwoma czujkami skierowanymi na siebie. W tym przypadku należy je ustawić na różnych kanałach modulacji

 

 

Artykuł firmy CIAS Sp. z o.o.

Jak powszechnie wiadomo systemy oddymiania stały się nieodzowną częścią instalacji mających na celu zapobieganie, ograniczanie szkodliwych skutków rozprzestrzeniania się ognia i dymu w obiektach budowlanych. Prawidłowo wykonany system powinien składać się z dobrze dobranych urządzeń jak również poprawnie wykonanych połączeń pomiędzy nimi, począwszy od prawidłowo dobranych kabli połączeniowych, poprzez odpowiedni montaż urządzeń do prawidłowej konfiguracji systemu. Niniejszy artykuł ma na celu przybliżenie tematu stosowania puszek o odporności ogniowej w systemach oddymiania w celu podłączania siłowników klap dymnych. W artykule omówiona zostanie budowa puszki PIP-5A, zalecenia montażowe, możliwości łączeniowe.

 

 

2015 04 33 1

 

 

Jak wybrać właściwy produkt z wielu dostępnych na rynku?

 

Jak powszechnie wiadomo na rynku produktów przeznaczonych do systemów SAP istnieje wiele produktów przeznaczonych do łączeń napędów siłowników klap oddymiających – puszki łączeniowe o odporności ogniowej E90. Jak więc wybrać właściwy produkt do naszych zastosowań? Aby dokładnie odpowiedzieć na to pytanie należy w pełni zrozumieć ideę układu, do którego chcemy wybrać produkt. 

 

Analizując dostępne na rynku centrale systemów oddymiania, możemy stwierdzić, że do sterowania siłownikami wykorzystywane są dwa lub trzy przewody (w zależności od sposobu podłączania rezystora kontroli linii). Mamy więc na wstępie bardzo ważną informację, że potrzebujemy puszki, do której będziemy mogli podłączyć: siłownik, sygnały sterujące z centrali, rezystor(y) końca linii. Na podstawie zebranych informacji wiemy już, że potrzebujemy puszki rozgałęźnej o odporności ogniowej E90 (do łączenia kabli typu HDGs, HLGs),o liczbie żył ≥ 2, ale czy to wystarczy? W przypadku prostych układów, gdzie do otwierania klapy wykorzystywany jest tylko jeden siłownik − puszka będzie rozwiązaniem wystarczającym, jednak, co w przypadku, gdy klapa jest znacznych rozmiarów i należy wykorzystać więcej niż jeden siłownik do otwierania klapy? W przypadku tego typu klap, należy koniecznie synchronizować ruch siłowników tak, aby dwa (lub więcej) siłowniki sterujące klapą pracowały jednocześnie. Nasuwa się więc kolejne pytanie − jak wykonać synchronizację siłowników. Tutaj na szczęście z pomocą przychodzą producenci, którzy opracowali to rozwiązanie, wystarczy połączyć siłowniki ze sobą przewodem 2-żyłowym. Jest to dla nas kolejna ważna informacja, że w celu łączenia klap o większej liczbie siłowników puszka rozgałęźna 2- lub 3-żyłowa jest niewystarczająca, gdyż zabraknie nam zacisków do podłączenia przewodów synchronizacyjnych. Po skorygowaniu informacji uzyskujemy rozwiązanie. Rozwiązaniem tym jest puszka rozgałęźna 5-żyłowa, która zabezpiecza nam wszystkie warianty połączeń – i to jest właśnie puszka PIP-5A. Puszka PIP-5A przeznaczona jest głównie do stosowania w systemach oddymiania, do łączenia przewodów zasilających, synchronizacyjnych klap oddymiających, może ona również służyć, jako puszka rozgałęźna 5 x 4 mm2 do wykonywania połączeń o odporności ogniowej E90. Wyrób posiada dokumenty CNBOP-PIB Aprobatę Techniczną AT-0601-0429/2014 oraz Certyfikat Zgodności Nr 3006/2015. Puszka PIP-5A została poddana próbie wytrzymałości ogniowej, jako element zespołów kablowych. Próba zakończyła się wynikiem pozytywnym. 

 

 

2015 04 33 2

Rys. 1. PIP-5A

 

 

Budowa puszki PIP-5A oraz zalecenia montażowe

 

Puszka PIP-5A wykonana jest z blachy stalowej malowanej proszkowo, wewnątrz znajdują się kostki ceramiczne zapewniające odpowiednią wytrzymałość ogniową. Kostki ułożone są „piętrowo” tak, aby w maksymalnym stopniu uprościć podłączanie przewodów. Pomiędzy kostkami (pod metalowymi osłonami) wykonane jest połączenie ognioodporne. Przewody połączeniowe można wprowadzać do wnętrza puszki zarówno poprzez przepusty od strony podłoża, jak również poprzez przepusty umieszczone w bocznych ścianach puszki. Maksymalna średnica przewodu, który można wprowadzić do puszki wynosi 16 mm.

 

Dzięki swojej budowie puszka umożliwia podłączenie przewodów 5-żyłowych o maksymalnych przekrojach 4 mm2. Puszka PIP-5A posiada Aprobatę Techniczną CNBOP-PIB, w której wymienione są typy przewodów wraz z którymi może być stosowana: 

  • HDGs FE180 PH90/E30-90 dla przewodów o przekroju ≥ 1 mm2 i liczbie żył ≥ 2, 
  • HLGsekwżo FE180 PH90/E30-90 dla przewodów o przekroju ≥ 1 mm2 i liczbie żył
  • ≥ 2, HTKSHekw PH90 dla przewodów o przekroju ≥ 0,8 mm2 i liczbie par ≥ 1.

 

 

2015 04 34 1

Rys. 1.1. Budowa puszki PIP-5A

 

 

Stosując puszkę PIP-5A w systemach SAP należy również pamiętać o tym, że puszka powinna być montowana do podłoża o wymaganiach opisanych w Aprobacie Technicznej: „Puszki instalacyjne przeciwpożarowe typu PIP należy mocować bezpośrednio do podłoża betonowego klasy ≥ B20 lub kamienia naturalnego. Dopuszczone do stosowania są inne materiały budowlane posiadające odpowiednią wytrzymałość i atest nośności ogniowej równej co najmniej klasie R30, R69, R90 odpowiednio dla klasyfikacji zespołów kablowych opisanych w Tablicy 1.” 

 

Mocowania przewodów powinny być również wykonane w sposób właściwy (odpowiednie elementy, odpowiednie odległości pomiędzy elementami montażowymi). W przypadku wątpliwości zawsze warto spojrzeć w Aprobatę Techniczną wyrobu celem potwierdzenia dopuszczalnych metod montażu.

 

 

Podłączanie napędów do puszek serii PIP-5A

 

W przypadku stosowania puszki w systemach oddymiania, pojedyncza puszka stwarza możliwość podłączenia do trzech niezależnych siłowników (trzy klapy z pojedynczym napędem) lub jednej klapy oddymiającej z dwoma siłownikami oraz modułem końca linii. W przypadku podłączania napędów występujących w obrębie jednej klapy, producenci systemów oddymiania nakazują wykonywanie połączeń przewodów synchronizacyjnych pomiędzy siłownikami otwierającymi klapę tak, aby zapewnić jednoczesną pracę wszystkich napędów podczas ruchu klapy.

 

 

2015 04 34 2

Rys. 1.2. Schemat podłączenia dwóch siłowników klap oddymiających do puszki PIP-5A

 

2015 04 34 3

Rys. 1.3. Schemat podłączenia większej liczby siłowników do puszek PIP-5A

 

 

Jak powszechnie wiadomo, w przypadku projektowania systemów oddymiania w dużych obiektach przemysłowych, często wykorzystywane są klapy posiadające więcej niż dwa siłowniki. W przypadku występowania większej liczby napędów w obrębie jednej klapy, konieczne jest łączenie kilku par przewodów synchronizacyjnych. Puszka PIP-5A posiada wyjście przelotowe, co umożliwia rozbudowę systemu do praktycznie dowolnej liczby siłowników.

 

Jak widać na powyższych schematach, jak również po przeczytaniu artykułu można sobie uświadomić szereg zalet stosowania odpowiednio dobranej puszki m.in.: oszczędności na etapie zakupu produktu (jedna puszka rozgałęźna wielożyłowa zamiast kilku 2-żyłowych), jak również oszczędności czasu wynikające z przyspieszonego montażu (brak zbędnych kabli połączeniowych pomiędzy puszkami). Dobrze dobrana puszka zwiększa niezawodność instalacji przy jednoczesnym obniżaniu kosztów, co jest niewątpliwą zaletą zarówno dla inwestorów, projektantów jak i instalatorów.

 

 

Artykuł firmy W2


Szymon Ratajski

starszy konstruktor w firmie W2

Wprowadzenie

 

Obecnie systemy wentylacji bytowej i klimatyzacji stają się coraz bardziej rozbudowane i zaawansowane konstrukcyjnie. W kontekście zapewnienia bezpieczeństwa pożarowego stanowią one ważną część instalacji w obiekcie budowlanym, które zarówno projektanci i jak i instalatorzy muszą wziąć pod uwagę. Konieczne było więc stworzenie rozwiązań zapobiegających powstaniu pożaru, jego rozprzestrzenianiu się oraz minimalizujących skutki oddziaływania czynników towarzyszących, np. rozprzestrzenianiu się dymu w obiekcie poprzez kanały wentylacyjne. Takim rozwiązaniem są kanałowe czujki dymu i chociaż od kliku lat są one obecne na rynku, to ich wprowadzanie do obrotu nie było usankcjonowane na skalę europejską, a jedynie poszczególne kraje członkowskie posiadały szczegółowe wymagania w tym zakresie, w tym Polska.

 

 

2015 04 28 1

 

 

Czujki kanałowe są przede wszystkim reprezentowane przez osłony przeciwwietrzne, które składają się z czujki dymu optycznej lub jonizacyjnej, montowanej wewnątrz dedykowanej obudowy chroniącej ją przed wpływami środowiska zewnętrznego, które mogłoby zakłócać ich prawidłową pracę np. szybkie przepływy powietrza. Osłony przeciwwietrzne były i wciąż mogą być wprowadzane do obrotu po uzyskaniu certyfikatu zgodności z aprobatą techniczną. Aprobaty techniczne dla osłon przeciwwietrznych wydawane są przez Dział Aprobat CNBOP-PIB. W tym roku została opublikowana przez Polski Komitet Normalizacyjny norma europejska dla czujek kanałowych PN-EN 54-27:2015, która umożliwia i sankcjonuje wymagania techniczne oraz formalne w zakresie badania i certyfikacji wyrobu budowlanego jakim są kanałowe czujki dymu. Koniec okresu przejściowego normy EN 54-27, w którym zarówno dotychczasowe certyfikaty wydane w oparciu o aprobaty techniczne jak i certyfikaty europejskie mogą funkcjonować, to 11.03.2019 r. Po tym terminie wszystkie kanałowe czujki dymu wprowadzane do obrotu będą musiały posiadać certyfikaty stałości właściwości użytkowych wydanych na podstawie normy europejskiej. Dlatego zdecydowano, aby w ramach niniejszego artykułu przybliżyć zasady stosowania kanałowych czujek dymu i opisać wymagania techniczne stawiane przez normę PN-EN 54-27 dla kanałowych czujek dymu.

 

 

Wymagania ogólne

 

Norma określa wymagania, metody badawcze oraz właściwości użytkowe dla czujek pożarowych, które wykrywają dym w kanałach wentylacyjnych w obiektach budowlanych i stanowią element systemu wykrywania i sygnalizacji pożaru lub element inicjujący w systemach ochrony przeciwpożarowej. Kanałowe czujki dymu dedykowane do specjalnych zastosowań nie są objęte zakresem tej normy np. czujki w wykonaniu przeciwwybuchowym lub do instalowania w środowisku o szczególnie agresywnej atmosferze.

 

Kanałowa czujka dymu (DSD) jest to czujka pożarowa nadzorująca powietrze w kanale wentylacyjnym pod kątem obecności dymu, sygnalizująca wykrycie pożaru w momencie gdy założona wartość progu zadziałania zostanie przekroczona. Wyróżnia się 6 typów kanałowych czujek dymu: 

  • DSD typu 1 – punktowa czujka dymu montowana wewnątrz kanału wentylacyjnego. 
  • DSD typu 2 – punktowa czujka dymu montowana wewnątrz kanału wentylacyjnego wraz z dodatkowym wyposażeniem pomiarowym (dodatkowe wyposażenie pomiarowe, np. wskaźniki optyczne nie są uwzględnione w zakresie norm serii EN 54).
  • DSD typu 3 – punktowa czujka dymu montowana na zewnątrz kanału wentylacyjnego posiadająca dodatkowe wyposażenie mechaniczne umożliwiające próbkowanie powietrza z kanału wentylacyjnego.
  • DSD typu 4 – punktowa czujka dymu montowana na zewnątrz kanału wentylacyjnego posiadająca dodatkowe wyposażenie mechaniczne umożliwiające próbkowanie powietrza z kanału wentylacyjnego i dodatkowe elementy elektroniczne.
  • DSD typu 5 – czujka dymu zasysająca, której wszystkie otwory ssawne znajdują się wewnątrz kanału wentylacyjnego.
  • DSD typu 6 – kanałowe czujki dymu działające na innej zasadzie niż opisane typy 1–5, Typ 6 obejmuje również czujki działające na zasadach opisanych w normach EN 54-7 i EN 54-20 ze zmodyfikowanymi ustawieniami czułości [1].

 

Kanałowe czujki dymu mogą działać w oparciu o jeden lub więcej sensorów, jednak należy pamiętać, że sensory inne niż sensor dymu muszą spełniać wymagania właściwej normy serii EN 54 (np. PN-EN 54-5 dla sensorów temperaturowych). Producent powinien określić czy dana kanałowa czujka dymu może pracować jako urządzenie niezależne w systemach ochrony przeciwpożarowej, czy jedynie jako element systemu wykrywania i sygnalizacji pożarowej. Sensory dymu używane w kanałowych czujkach dymu typów od 1 do 4 muszą spełniać wymagania normy EN 54-7, w przeciwnym razie kanałową czujkę dymu należy traktować jako czujkę typu 6.

 

Kanałowe czujki dymu typu 5 muszą również zostać poddane badaniom na zgodność z normą EN 54-20, w przeciwnym razie kanałową czujkę dymu należy traktować jako czujkę typu 6.

 

 

2015 04 30 1

 

2015 04 30 2

 

 

Badania laboratoryjne czujek kanałowych

 

Największe zagrożenia wynikające z nieprawidłowego działania elementów systemu sygnalizacji pożarowej to powstawanie fałszywych alarmów, opóźnione wykrycie lub niewykrycie pożaru, a w efekcie niezadziałanie elementów wykonawczych systemu (np. stałych urządzeń gaśniczych, dźwiękowego systemu ostrzegawczego). Zagrożenia te mogą być przyczyną: rozprzestrzenienia się pożaru na cały obiekt, zwiększonej liczby ofiar i poszkodowanych, dużych strat materialnych, brakiem lub zmniejszeniem komfortu użytkowników obiektu.

 

Jednym z najważniejszych parametrów, w praktyce decydującym o wyborze konkretnego elementu, jest przydatność czujki do wykrywania określonego typu pożaru. W tym celu bada się czujki w specjalnych warunkach laboratoryjnych. Czujki mają za zadanie wykryć w określonym czasie objętość produktów spalania powstających w wyniku tzw. pożarów testowych – oznaczonych jako TF1 – TF8. Powszechnie przyjmuje się, że klasyfikacja przydatności czujek do wykrywania określonego typu pożaru jest jednocześnie wyznacznikiem ich przydatności. W przypadku kanałowych czujek dymu zastosowanie mają następujące testy pożarowe:

  • TF2 Szybki rozkład termiczny (piroliza drewna bukowego),
  • TF4 Płomieniowe spalanie tworzywa (pianki poliuretanowej),
  • TF8 Spalanie cieczy wydzielającej dym bez ciepła (dekalina).

 

Dobór takich testów pożarowych do weryfikacji działania kanałowych czujek dymu jest uzasadniony faktem, że test TF2 odpowiada powolnemu tleniu się drewna i rozkładowi termicznemu izolacji przeciążonych przewodów elektrycznych, TF4 charakteryzuje palące się materiały wykończeniowe z tworzyw sztucznych, TF8 reprezentuje „przechłodzone” dymy o niewielkiej prędkości wznoszenia, przedostające się z objętego pożarem pomieszczenia na drogi ewakuacyjne [2].

 

Należy zdawać sobie sprawę, że ze względu na warunki mogące zaistnieć w kanałach, kanałowe czujki dymu powinny zapewniać prawidłową pracę czujek przynajmniej przy następujących warunkach środowiskowych:

  • prędkość powietrza od 1 m/s do 20 m/s,
  • zakres temperatur pracy od -10 °C do +70 °C,
  • wilgotność względna powietrza do 95% przy 40 °C.

 

 

2015 04 31 1

 

 

Badania powtarzalności i odtwarzalności wykonujemy w kanale dymowym, oraz używając specjalnego aerozolu testowego, celem tego badania jest obiektywna weryfikacja progu zadziałania czujki kanałowej i stałości tego parametru. Wartość progu zadziałania jest wykorzystywana podczas weryfikacji czy poszczególne badania klimatyczne (np. zimno) nie wpływają negatywnie na możliwości wykrywania dymu przez czujkę. Po każdym badaniu klimatycznym dokonuje się sprawdzenia wartości progu zadziałania, stosunek wartości progu zadziałania otrzymanego po narażeniu i wartości otrzymanej podczas badania odtwarzalności nie może być większy niż 1,6.

 

Próbę szczelności wykonuje się tylko dla kanałowych czujek dymu montowanych na zewnątrz kanału i próbkujących powietrze z kanału. Podczas badania wykorzystuje się pompę próżniową przy użyciu której obniża się ciśnienie o 0,03 kPa/s aż do momentu uzyskania wartości ciśnienia mniejszej o 1,2 kPa od wartości ciśnienia otoczenia, a następnie należy odłączyć pompę próżniową. Należy pamiętać, aby podczas badania wszystkie otwory próbkujące (ssawne) były zamknięte. Wzrost ciśnienia, jako efekt nieszczelności, nie może przekroczyć 0,12 kPa w czasie 60 s.

 

Testy pożarowe (TF2, TF4, TF8) weryfikujące czułość pożarową danej czujki przeprowadza się dla dwóch wartości przepływu powietrza: (1±0,2) m/s i (20±2,0) m/s, czyli w sumie należy wykonać 6 testów pożarowych. Dopuszczalne jest regulowanie ilości paliwa, ustawienia sprzętu i warunkami testu tak, aby uzyskać rzetelne i zwalidowane wyniki.

 

(...)

 

Tomasz Sowa, Tomasz Popielarczyk, Urszula Garlińska

Zespół Laboratoriów Sygnalizacji
Alarmu Pożaru i Automatyki Pożarniczej, Centrum
Naukowo-Badawcze Ochrony Przeciwpożarowej
– Państwowy Instytut Badawczy

Firma Eaton, specjalizująca się w rozwiązaniach dotyczących zarządzania energią, wprowadziła na rynek nowe wersje zasilaczy UPS serii 9PX o mocy 2,2 kW oraz 3 kW, które doskonale sprawdzają się jako wysokiej jakości urządzenia zabezpieczające zasilanie wirtualnych serwerów, elementów infrastruktury hiperkonwergentnej, urządzeń sieciowych i małych systemów przechowywania danych.

Okładka Eurokod 6To już czwarta wydana przez ITB publikacja dotycząca projektowania konstrukcji ze względu na warunki pożarowe. Wcześniejsze dotyczyły konstrukcji betonowych, drewnianych oraz stalowych.

ST14a 10.15Smart Safety Link wykorzystuje protokół IP do podłączenia i skonfigurowania central sygnalizacji pożaru oraz dźwiękowych systemów ostrzegawczych. Rozwiązanie obsługuje poszczególne połączenia, niezależnie od tego, ile stref jest skonfigurowanych w systemie ostrzegawczym. Połączenie IP zastępuje typowe połączenie przekaźnikowe pomiędzy systemami, co znacznie obniża nakłady związane z instalacją oraz zmniejsza podatność systemu na błędy. Ewentualne rozszerzenie systemu w przyszłości nie wymaga dodatkowego okablowania i można je wykonać za pomocą oprogramowania.

Wystawa narodowa przemysłu obronnego Norwegii podczas MSPO 2015

Współpraca polsko-norweska w zakresie obronności od wielu lat układa się doskonale i służy rozwojowi struktur NATO w północnej części sojuszu. Wspólne działania w takich dziedzinach jak łodzie podwodne, amunicja czy systemy informacyjne sprzyjają rozwojowi bezpieczeństwa, ale także budowaniu korzystnych relacji biznesowych. Zwieńczeniem wieloletniej kooperacji polsko-norweskiej będzie wystawa narodowych sił zbrojnych Norwegii podczas tegorocznego MSPO.

Poniższy artykuł pozwoli odpowiedzieć na pytanie: na jakiej podstawie powinny być wprowadzane do obrotu kable i przewody elektryczne stosowane w procesie budowlanym, od których wymagane jest określenie klasy reakcji na ogień?